วันพฤหัสบดีที่ 9 มิถุนายน พ.ศ. 2554

พี่น้องและผองเพื่อน (บทความครบรอบเชียงใหม่นิวส์ 2549)



                นักจิตวิยาและนักเดาวิทยาทั้งหลาย จับมือลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่า อันมนุษย์ปุถุชนคนไทยทั้งหลายนั้น เมื่อมีปัญหา ต้องการคำปรึกษาเมื่อไหร่ บุคคลแรกที่แวบเข้ามาในสมองที่จะเข้าไประบายหรือปรึกษาหารือ จะสะกดชื่อได้เหมือนกันคือ เพื่อน
            ฝรั่งมังค่า อาจจะเดินเข้าหานักจิตวิทยา นอนลงบนเตียง เล่าระบายเรื่องราวในชีวิต ก่อนที่อีก 1 ชั่วโมงต่อมาต้องออกมาจ่ายเงิน สนนราคาแบบแพงหูฉี่
                ก่อนจะเดินออกจากคลินิกหมอแบบมึนๆ ทำหน้าเหมือนแมวสงสัย แล้วเดินไปนัดหมายเวลาในอาทิตย์ต่อมา เพื่อจะกลับมาเล่าเรื่องชีวิตของตัวเองให้หมอฟังอีกรอบ พร้อมเบิกเงินมาอีกเต็มประเป๋า
                ถือว่าเป็นการเล่าเรื่องชีวิตของตัวเอง ที่แพงที่สุดในโลก
                แต่ที่นี่......เมืองไทย  ทุกครั้งที่มีปัญหา ก็เริ่มฮัมเพลงโฆษณาสี เจ.บี.พี
            เจ.บี.พี .............  จึงบอกเพื่อน
            เป็นการดำเนินชีวิตภายในใต้นโยบายเศรษฐกิจแบบพอเพียงแบบเห็นเป็นรูปธรรมและนามธรรม
                ข้อดีของเพื่อนคือ สามารถโทรเรียกได้ทุกเมื่อ และสำคัญที่สุดคือไม่เสียค่าใช้จ่าย โดยอ้างประโยคศักดิ์สิทธิ์ที่ว่า มีเพื่อน.....เอาไว้ทำไม
                มีปัญหาเมื่อไหร่  อย่าได้เกรงใจ โทรเรียกใช้ได้ทันที
                หนุ่มเมืองจันท์แห่งค่ายมติชน เคยเขียนถึงเพื่อนได้อย่างน่าฟัง และมีคติสอนใจว่า เพื่อนมีหลายแบบ  เคล็ดลับมีอยู่ว่า ถ้าเพื่อนคนไหนรวย  อย่าพยายามทำตัวเป็นแค่เพื่อนธรรมดา  ต้องหาทุกวิถีทางเป็นเพื่อนสนิทให้ได้
                อ่านแล้วเห็นภาพ และต้องรีบปฏิบัติตาม
                ตั้งแต่เด็กจนโต ผมค่อนข้างมีเพื่อนมาก เนื่องจากเรียนอยู่ในโรงเรียนชายล้วน ตีหัว ด่าพ่อล้อแม่ กันมาตั้งแต่เด็ก จึงค่อนข้างมีเพื่อนสนิทค่อนข้างมาก  โดยไม่ต้องอาศัยฐานะมาช่วยเป็นปัจจัยดึงดูด
                เพราะถ้าใช้ฐานะทางด้านการเงินเข้ามาเป็นส่วนประกอบ  บรรดาเพื่อนสนิททั้งหลายที่มีอยู่ อาจจะเปลี่ยนแปลงรูปร่างสถานะกลายเป็นเพียงแค่คนรู้จักกันไปหมด
                เพราะฉะนั้นอย่าเสี่ยง  ท่องคาถาว่าสำหรับเพื่อนกันน้านนนนน   เงินทองยืมกัน  ความสัมพันธ์ยังคงเดิม
                ช่วงเรียนอยู่ประถม คุณครูชอบถามในห้องเกี่ยวกับความฝันของเด็กแต่ละคนว่า โตขึ้นมา  อยากเป็นอะไร
                หลับตาก็เดาถูกครับ ยุคผมสมัยนั้น ส่วนใหญ่ประสานเสียงว่า อยากเป็นหมอ  รองลงมาก็อยากเป็นวิศวกร บางคนชอบเครื่องแบบก็หนีไปทางโซนเป็นทหารบ้าง เป็นตำรวจมาก คละเคล้ากันไป
                ผมแอบมานั่งคิด เอาอาชีพทั้งหลายมาวางแผ่ตรงหน้า วิเคราะห์เป็นรายสาขาอาชีพ เป็นหมอนั้นเลิกคิด เพราะติดอยู่ปัญหาเดียวคือความฉลาด และความขยัน ที่ยังไม่มีวี่แววเกิดขึ้นในตัวผม
                เป็นวิศวกร ก็ดูเข้าท่าเข้าทาง แต่อุปสรรคที่ขวางหน้าคือผมเกลียดวิชาคณิตศาสตร์  เลยปลอบใจตัวเองว่าอาชีพนี้ไม่เหมาะกับชีวิตผมเป็นแน่แท้
                นั่งคิด  ตีลังกาคิด จนสุดท้ายมีเสียงปิ๊งขึ้นในสมอง เหมือนหนังการ์ตูนเรื่องเณรน้อยเจ้าปัญญา
                ใช่เลย    นี่เลย  ผมต้องเป็นหนอนหนังสือ
                เพราะการเป็นหนอนหนังสือไม่จำเป็นต้องลงทุนมาก  แถมไม่ต้องใช้พรสวรรค์เข้ามาเกี่ยวข้อง ไม่มีใครมานั่งจับผลงาน และไม่ต้องเสี่ยงกับเรื่องจรรยาบรรณ ที่เป็นกฏ กติกา ควบคุมอยู่ แค่หาหนังสืออ่านไปเรื่อยๆ ถ้าใครมาถามว่าโครงการหนอนหนังสือไปถึงไหนแล้ว
                ตอบเพียงสั้นๆว่า กำลังดำเนินการอยู่
                ตัดสินใจด้วยความมั่นคง ผมเริ่มเดินหน้าสานฝันทันที เริ่มแรกจากปรับเปลียนลุคตัวเองจากเดิม เลิกอ่านหนังสือการ์ตูน แล้วหันมาอ่านหนังสือนิยายแทน
                เพื่อนฝูงหลายคนเริ่มมองด้วยสายตาแปลกๆ เพราะตอนนั้นอยู่ ป.4 ทุกคนยังสนุกอยู่กับการอ่านการ์ตูน แต่ผมต้องโชว์ว่า เราก้าวผ่านขั้นนั้นมาแล้ว  ใครอ่านการ์ตูน  โถ....เด็ก  เด็ก
                อ่านไป อ่านมา เริ่มติดใจ เพราะหนังสือเล่มนั้นหน้าปกเขียนว่า หัสนิยาย พล  นิกร  กิมหงวน ใครเคยอ่านชุดสามเกลอ ก็คงเข้าใจได้ไม่ยากว่า หนังสือนั้นสนุกสนานน่าอ่านแค่ไหน
                ขั้นต่อมาเริ่มหันไปหานิยายกำลังภายใน  ตะลุยอ่านนิยายกำลังภายในจนปวดหัว อ่านจนเดาธีมของเรื่องได้ เพียงแค่อ่านบทแรก  สมัยก่อนนิยายกำลังภายในนั้น ไม่ทราบว่าใครไปกำหนดโครงเรื่องเหมือนไปเรียนหลักสูตรเดียวกันมา
                ประมาณว่า เปิดฉากมาเสียงร้อยโหยหวนใคร......ใครฆ่าท่าพ่อ จากนั้นเด็กน้อยก็ระหกระเหิน เดินดงผจญภัยในยุทธจักร  จับผลัดจับพลูก็ตกลงไปในเหวลึก แต่ดันไปติดอยู่ที่ต้นไม้ที่งอกออกมาบริเวณกึ่งกลางหน้าผาสูงชัน  เสร็จสรรพจะต้องมีถ้ำๆหนึ่งอยู่ที่ผานั้น  พอมุดเข้าไป อ้าว...เจอเลย  สุดยอดฝีมือ จอมยุทธที่ดันถูกตัดเอ็นแขน,ขา อยู่ในถ้ำมาหลายสิบปี(ไม่รู้ว่าอยู่รอดมาได้อย่างไร  ข้าวน้ำ ก็ไม่มีให้กิน)  จอมยุทธเห็นเด็กน้อยมีโครงสร้างดี จึงถ่ายทอดสุดยอดวิทยายุทธให้  สอนเสร็จก็ต้องมีอันเป็นไป ตายไปในบัดดล  ทั้งๆทีก่อนหน้าก็ไม่มีวี่แววว่าจะป่วยจะไข้  เด็กน้อยเติบโตเป็นชายหนุ่มรูปงาม กระโดดเหาะเหินเดินอากาศขึ้นมายังปากเหวสำเร็จ ก่อนตามไปล้างแค้นศัตรู..................ฯลฯ
                อ่านนิยายจีนจนอิ่มตัว เริ่มหันมาอ่านหนังสือประเภทอื่นบ้าง เป็นหนังสือแปล นวนิยายไทย แต่ที่ถูกใจที่สุดคือหนังสือที่เกี่ยวกับความลี้ลับต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น จานบิน  ปิรามิด สามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าฯลฯ
                เพราะอ่านแล้วมันไม่จบ  เวลาหยิบเรื่องเหล่านี้ไปถกเถียงกับเพื่อนๆ มักจะได้มุมไอเดียแปลกๆกลับมาเสมอๆ ถือว่าเป็นการอ่านหนังสือแบบขยายความ โดยมีเพื่อนช่วย
                ในบรรดาเพื่อนที่ชอบการอ่านหนังสือ โป๊ะเพื่อนสนิทที่เรียนกันมาตั้งแต่ ป.1 ตอนนี้เป็นนักธุรกิจทำกิจการเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์  โป๊ะสถาปนาตัวเองเป็นหนอนหนังสือก่อนผม เพราะอ่านได้ครอบคลุมกว่า  ตอนเรียนมหาวิทยาลัย โป๊ะ แปลงร่างตัวเองเป็นหนุ่ม5 ย ผมยาว  เสื้อยืด  นุ่งยีน สะพายย่าม  สวมรองเท้ายาง
                โป๊ะ เป็นคนอ่านหนังสือจัดจ้านคนหนึ่ง  มีช่วงหนึ่งบ้าอ่านปรัชญา โยนปรัชญามาให้ผมอ่าน เพื่อที่จะมานั่งถกกันข้างวงเหล้า ว่าปรัชญาไหนดีที่สุด
                ด้วยความบ้าปรัญญา  โป๊ะ เลยต้องทำบุคลิก ให้ดูสุขุม นุ่มลึก อ่านยาก เพราะดูแล้วขลัง  บุคลิกแบบนี้เองที่ทำให้โป๊ะต้องหาประโยคคำพูดที่ดูมีพลังและเข้าถึงจิตวิญญาน มาใช้ในบทสนทนา
                ครั้งหนึ่งหลังผมนั่งดื่มกับโป๊ะ จนอาการเมามายเริ่มมาเยือน  เอ่ยปากถามโป๊ะว่าเฮ้ย มึงเมาหรือยัง
                โป๊ะ ค่อยๆเงยหน้ามอง ก่อนกระดกเหล้าแก้วนั้นหายวาบ ในลำคอ พร้อมหลุดประโยคสั้นๆแต่เปี่ยมด้วยพลานุภาพว่า
                มี แอลกอฮอลล์
                สั้นๆ  ได้ใจความ แต่แปลไม่ออกเหมือนเดิมว่า
                 ตกลง มึงเมาหรือไม่เมา
                                                                                                  กุนซือ

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น