หลายคนตั้งคามหวังว่า วันหนึ่งข้างหน้าประเทศไทยที่รักของฉันนี่แหละจะได้ชื่อว่าเป็นประเทศที่เหมือนกับ”โรงอาหารของโลก” แหม….ก็สยามเมืองยิ้มเมืองนี้ ประชาชีค่อนประเทศเป็นเกษตรกร แต่ละปีๆข้าวปลาอาหารที่ผลิตได้เป็นกระตั๊กๆๆ ส่งออกไปขายทั่วโลก
แต่น่าสงสัยที่สุดคือ คนที่ยากจนที่สุดในประเทศก็คือ ชาวนา
ฝรั่งมังค่า ได้ยินแทบไม่เชื่อหู ยกมือเกาหัวถามทำมั้ย ..ทำไม เมื่อประเทศยูส่งออกพืชผลเกษตรมากมายขนาดนี้ เกษตรกรยูถึงได้ยากจนค้นแค้น ถ้าเป็นประเทศไอ คนเหล่านี้ต้องอู้ฟู้มากกว่านี้แน่นอน ถามต่อว่าแล้วจริงๆวงจรชีวิตวงจรธุรกิจของประเทศยูเนี่ยใครรวยที่สุด เสียงกระซิบเบาๆจากอาเฮียพ่อค้าคนกลางว่า” ผง..เองคับ” ฝรั่งถึงบางอ้อกลไกตลาดบ้านยูเนี่ยใช้ไม่ได้ รัฐฯไร้น้ำยา ปล่อยให้มีการกดขี่ทางการตลาดขึ้นได้ โดยไม่ยอมแก้ไข อย่างนี้ต้องเรียกกรรมของยู
พอเศรษฐกิจล่ม มองไปทางไหนก็เห็นแต่คนตกงาน โรงงานปิดกันเป็นทิวแถว บริษัทคัดพนักงานออก สังคมปั่นป่วน ทุกคนที่เผชิญชะตากรรมต้องดิ้นรนหาทางเอาตัวรอด ต้องหางานทำให้ได้ ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีเงินใช้จ่าย
คนไทยหลายล้านคนที่มองหางาน หลายคนเกิดไอเดียว่าจะทำอะไรต่อไปนี้ต้องพยายามลดความเสี่ยงให้มากที่สุด นั่งคิด นอนคิด ตีลังกาคิด ก็มองออกว่าต้องทำมาค้าขายเกี่ยวกับปากท้องนี่แหละที่เหมาะสมที่สม
มองออกว่าคนไทยเริ่มใช้จ่ายยากขึ้น ไม่มีใครใช้สุรุ่ยสุร่ายเหมือนแต่เดิม แต่เรื่องกินนะมันปฏิเสธกันไม่ได้ ทุกคนต้องกิน แต่กินมากกินน้อยเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ผู้คนเลยเฮโลมาเปิดขายอาหารกันเป็นทิวแถว บ้างก็ขายก๋วยเตี๋ยว บ้างก็ขายข้าว บ้างก็ขายกับข้าวใส่ถุงราคาประหยัดฯลฯ
ช่วงนี้เริ่มเห็นพัฒนาการของคนไทย ที่ไอเดียไม่เคยหยุดนิ่ง เมื่อพ่อค้าแม่ค้าเพิ่มมากขึ้น ยอดขายก็ต้องน้อยลงเป็นธรรมดาของหลักเศรษฐศาสตร์ พ่อค้าแม่ค้ารายใดที่เคยขายดีในอดีตมาถึงตอนนี้ยอดขายวูบเอาๆๆเนื่องจากมีหลายร้านมาแชร์
นั่งตรองนั่งคิดอยู่หลายคืน คิดออกว่าต้องสร้างแบรนด์เนมให้ดีเพื่อเป็นตัวฉุดลูกค้า ป้าแม้นขายก๋วยเตี๋ยวมาหลายปี ตั้งชื่อร้านว่า”ก๋วยเตี๋ยวป้าแม้น”ขายเท่าไหร่ๆๆยอดขายก็ยังไม่ดี รายได้แค่ประทังชีวิต วันหนึ่งเอาปากกาไปเติมหลังป้ายชื่อเป็น”ก๋วยเตี๋ยวป้าแม้น(เจ้าเก่า)” …ลูกค้าแห่แหนมาชิมรสชาดกันแน่นร้าน กินไปปากก็ชมไปว่ารสชาดยังอร่อยเหมือนเดิม ทั้งๆที่บางคนเพิ่มมากินเป็นครั้งแรก ของอย่างนี้เค้าเรียกว่า”อร่อยทางใจ”เพราะเห็นคำว่า(เจ้าเก่า)เห็นคำนี้การันตีได้ว่าต้องมีชื่อเสียงแน่นอน หรือ………
สมพิศเปิดร้านข้าวมันไก่ เปิดร้านครั้งแรกในชีวิตแต่ดันตั้งชื่อร้านว่า”สมพิศ ข้าวมันไก่ สาขา 3” ผู้คนก็เดินหน้าเข้าร้านสั่งอาหารมาทานกันยกใหญ่ แหม…ตัวเองร้านเค้าเนี่ยสาขาที่ 3 แล้วนะต้องอร่อยแน่ๆไม่อย่างนั้นไม่ขยายมาถึงสาขานี้หรอก แต่ดันสะเพร่าลืมถามว่าสาขา1-2 เนี่ยมันมีอยู่จริงหรือเปล่า
กุนซือ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น