วันพฤหัสบดีที่ 9 มิถุนายน พ.ศ. 2554

วัน ไนท์ อิน ปาย ตอน 1 5/12/2549



                สุดสัปดาห์ที่ผ่านมาไปเที่ยวปาย มาครับ  โดยถือฤกษ์จากกรมอุตุวิทยา ถ้าออนแอร์ว่าลมหนาวจากเมืองจีนวิ่งเข้าไทยเมื่อไหร่  เมื่อนั้นโครงการอยู่บนภู  สู้ลมหนาว จะคลอดออกมาทันที  ถือว่าเป็นการฟอกปอดปีละครั้ง
                เข็มทิศมุ่งหน้าไปที่หลับ ฝัน ดีเกสต์เอ้าส์ ของปาน  หนุ่มใหญ่ใจดี  ที่ตอนนี้ชาวคณะถือว่าเป็นคนคุ้นเคย เพราะนอกจากโลเคชั่นของเกสต์เอ้าส์ที่อยู่ติดกับแม่น้ำปายแล้ว  สนนราคาค่าที่พักยังถูกอกถูกใจชาวประชาเงินเดือนน้อย แต่เที่ยวบ่อย อย่างเราๆ
                ห้องสวยสไตล์บ้านทรงไทย แถมมีชานบ้านขนาดใหญ่ให้นั่งกิน นั่งดื่ม โต้ลมหนาวกันทั้งคืนแต่สนนราคาค่าพัก 300 บาทต่อคืน ราคานี้ถือเป็นมาตรฐาน
                ไม่ว่าจะเป็นคนเมืองกรุง ฝรั่งเมืองนอก หรือคนท้องถิ่น ปานคิดอัตราเดียว ไม่มีชาร์ท
                เพราะถือว่าความสุขทีได้ไม่มีแบ่งเป็นเงินไทย เงินดอลลาร์หรือว่าเงินเยน
                แถมที่นี้มีกฏนำหน้าที่ว่าคุณธรรมนำใบเก็บเงิน
                ใครอยากกินน้ำ  กินโค๊ก  กินกาแฟ เชิญหยิบตามใจชอบ  แต่ต้องไปจดตัวเลขค่าใช้จ่ายเองในสมุดห้องของตนว่า กินไปเท่าไหร่
                เช็คเอ๊าท์เมื่อไหร่ ค่อยเอามารวมกับค่าห้อง ถือว่าเป็นการบริหารการตลาดแบบใจวัดใจ  ไม่มีการตรวจเช็ค  เพราะถือว่าเมื่อเดินเข้ามาพัก  เราอัพเกรดคุณเป็นแฟมิลี่ทันที
                หลายคนปุจฉาถามปานว่าทำงานระบบนี้  เมื่อไหร่จะรวย 
                วิสัชนาเสียงนิ่มๆกลับมาว่าเงินไม่ใช่คำตอบสุดท้ายของชีวิต  ความสุขต่างหากที่เขาอยากได้
                ฟังคำตอบนี้แล้วต้องเปลี่ยนชื่อใหม่จากปาน  หลับฝันดีเป็นปาน  พอเพียงแบบทันที ไม่มีข้อโต้แย้ง
                มาปายงวดนี้  ถึงแม้ว่าความเจริญจะเริ่มรุกคืบเข้ามามากกว่าแต่ก่อน  แต่สิ่งหนึ่งที่เห็นชัดเจนคือความน่ารักของคนท้องถิ่นยังมีเหมือนเดิม ไม่เสื่อมคลาย  ถนนหนทางเวลาขับรถจะเห็นมารยาทที่คนเมืองไม่ค่อยจะมีให้เห็น
                ที่นี่จักรยานกับคนเดินถนน เป็นผู้ยิ่งใหญ่ รถยนต์ทั้งหลายต้องให้เกียรติขับชะลอหรือหยุดให้รถจักยาน  และคนเดินถนนก่อน  ไม่มีการบีบแตรใล่ หรือตะโกนด่าลับหลังเมื่อที่เราเห็นชินชาในตัวเมือง
                ตีนผีกับขาซิ่งทั้งหลาย  ถ้าอยากพฤติกรรมดี ต้องส่งมาอบรมที่นี่  รับรอง 3 เดือนเห็นผล
                รุ่นน้องผม  มาถึงกระโดดลงไปเช้ารถจักรยาน  ประมาณว่าคงอยากเป็นผู้ยิ่งใหญ่ประจำอำเภอ  วางบัตรประชาชนปุ๊ป เลือกจักรยานปั๊บ  เจ้าของเดินออกมาประกบ บอก กฏ  กติกา  มารยาท ทันที
                พี่ครับ  จักรยานผมไม่ห่วง พี่จะจอดทิ้งตรงไหนไม่มีใครว่า  แต่พี่ช่วยดูแลโซ่ล็อคล้อหน่อยนะครับ มันหายบ่อย
                ไก่วิ่งเข้าชนตาของรุ่นน้องผม จนตาแตก  ทำหน้าแมวสงสัย เหลือบมองจักรยานกับโซ่ล็อคล้อ  ตอบกี่ทีคำตอบสุดท้ายก็ต้องเหมือนเดิมว่าจักรยานน่าจะแพงว่าโซ่ล็อคล้อหลายเท่า  ก่อนสรุปเป็นความเห็นแบบทางเดียวว่า 
                ที่ปายจักรยานถ้าหาย  ตามง่ายกว่าโซ่ล็อคล้อ
                กุนซือเข้าข่ายน้ำลายแตกฟอง  ฝอยมาจนเนื้อที่หมด  ยังไม่ยอมเข้าเนื้อหา  ต้องขอยกยอดต่อคราวหน้า  จะพาไปดูถนนคนเดินก่อนจะถึงบทสรุปว่าดาวที่เมืองปาย ว่าสวยแค่ไหนครับ
                                                                                                                กุนซือ

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น