ถ้าพูดถึงเรื่องอาหารของเมืองเชียงใหม่ ส่วนใหญ่จะนึกถึงข้าวซอย ขนมจีนน้ำเงี้ยว ใส้อั่ว น้ำพริกหนุ่ม แต่ตอนนี้อาจจะต้องเพิ่มรายชื่อน้องใหม่เข้าไปอีกหนึ่งชื่อคือ”หมูกระทะ”
หมูกระทะ กำลังไต่เต้าขึ้นแท่นเป็นอาหารดังของเชียงใหม่ กลยุทธ์ของร้านหมูกระทะที่ใช้แคมเปญ”บุฟเฟต์”มาเป็นหัวใจหลัก เหมือนมี”นางกวัก”อยู่หน้าร้าน
โดยมีกลุ่มลูกค้าหลักคือบรรดานักเรียน นักศึกษา และขาโจ๋ เนื่องจากสนนราคาที่ลูกค้าสามารถกำหนดได้ล่วงหน้า ว่า”หนึ่งอิ่ม”ต้องมีเงินเท่าไหร่ โดยไม่ต้องมีการจำกัด”เวลา”
บรรดาวัยรุ่น ชั่วโมงนี้หยิบปฎิทินออกมากากบาท”วันเกิด”ของตัวเอง ใช้สถานที่ร้านหมูกระทะเป็นสถานที่จัดเลี้ยง เนื่องสามารถดูเงินในกระเป๋าแล้วคำนวนได้ว่า จะเชิญเพื่อนไปงานได้กี่คน และที่สำคัญยืดอกตะโกนเสียงดังให้คนอื่นได้ยินว่า
“ไปให้เร็ว งานนี้เจ้าภาพเลี้ยงไม่อั้น”
เมื่อวานเพื่อนพ้อง น้องพี่ทั้งหลาย ชวนไปกินหมูกระทะร้านหนึ่งย่านคูเมือง นั่งโต๊ะยาวเหยียดประมาณ 10 กว่าคนแต่อายุรวมกันเกือบทะลุ 300 ปี ไฮไลท์งานนี้อยู่ที่”เอ้”รุ่นน้องที่ยังครองตำแหน่งแชมป์หมูกระทะของกลุ่มจะขออาสาทำ”สถิติใหม่”ให้กับตัวเอง
“เอ้”พาร่างอันอวบอั๋น ประมาณ 2 คนโอบ เดินเข้าร้านหมูกระทะ ถ้ามีกล้องวงจรปิดจับหน้าเจ้าของร้าน อาจจะได้เห็นอาการ”สะบัดหน้า”แล้ว”ตาเหลือก” ของเถ้าแก่เนี้ยโดยมีมือขวาล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบ”ยาดม”ออกมาสูด
แต่งานนี้รับรองว่า”สูดเป็นลม ดมเป็นหวัด”แน่นอน เพราะความตั้งใจของ”เอ้”มีอยู่สูง แถมคติประจำตัวคือ”สถิติมีไว้เพื่อถูกทำลาย”
ปฎิบัติการ”ทุบสถิติ”เริ่มขึ้นประมาณทุ่มเศษๆ ท่ามกลางสายตาของคนร่วมโต๊ะ ที่”อยากรู้ อยากเห็น”ว่าแน่แค่ไหน เนื้อชิ้นแล้ว ชิ้นเล่า เหมือนต้องมนต์”ล่องหน”คีบวางปุ๊ป หายวับ หายวับ ไปต่อหน้าต่อตา
หลายคนเริ่มส่งเสียง”ฮือฮา” ตื่นเต้นเหมือนนั่งดู”เครื่องบดอาหาร”ที่ทำงานอย่างรุ่นแรงและต่อเนื่อง
เวลาเดินไปเรื่อยๆ ยังไม่มีวี่แววว่า”จุดจบ”จะอยู่เมื่อใด เพื่อนบางคนเริ่มขอตัวกลับก่อน เพราะเดาออกว่างานนี้”หนังเรื่องยาว” ผมเองกินไปประมาณ 2 อิ่ม แต่เตาของ”เอ้”กำลังขอเปลี่ยนเตาใหม่ เพราะไฟเริ่มไม่แรง
หลายคนเริ่มซุบซิบ หาทางปิด”มิชชั่น”ครั้งนี้ เหมือนโชคเข้าข้าง เมื่อมีคนหยิบ”บะหมี่หยก”ประมาณ 4 ก้อนใส่จานมาให้”เอ้”โดยมีเสียงกำชับตามหลังว่า”กินให้หมด เดี๋ยวโดนปรับ”
ว่ากันว่าบรรดาเครื่องเคียงทั้งหลายของร้านหมูกระทะนั้น “บะหมี่หยก”ถือเป็นอาวุธชั้นดี ในการ”ตัดกำลัง”ของนักเปิปหมูกระทะ เพราะกินเข้าไปเมื่อไหร่ รับรอง”จุก”เร็วกว่าปรกติ
“เอ้”ก็ไม่ได้รับการยกเว้น บะหมี่หยกที่ผ่านกระเพาะลงไป เหมือนมีใครเติมน้ำลงไปในถังน้ำมัน “เครื่องบดอาหาร”เริ่มมีอาการสะดุด เครื่องเดินไม่สะดวก
สถิติที่ตั้งเป้าหมายไว้ เริ่มเลือนหายไปทุกที ทุกที ก่อนจะเดินหน้าเข้าสู่นาทีที่ทุกคนรอคอย
“เอ้......อิ่ม”
จ่ายเงิน พรรคพวกเดินโล่งอกออกจากร้าน วินาทีนั้นถ้าใครมี”ตาวิเศษ”มองเห็นความคิดของคนได้ จะเห็น”ความคิด”ของคน 2 คนวิ่งขึ้นไปชนกันกลางอากาศ
เจ้าของร้านถอนหายใจคิดว่า”ชาตินี้อย่าได้เจอะ อย่าได้เจอกันอีก”
ในขณะที่อีกมุมหนึ่งของเอ้ที่ตะโกนก้องอยู่ในใจว่า”........แล้วฉันจะกลับมา”
กุนซือ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น