ผมสะพายเป้ พเนจรไปอมก๋อยเมื่อช่วงปลายเดือนธันวาคมที่ผ่านมา โดยบัญชามาจากคุณพี่”ฟ้าฮ่าม”ประธานชมรมผู้สื่อข่าวจังหวัดเชียงใหม่ เพื่อไปแจกเครื่องกันหนาวสำหรับชาวบ้านที่เดือดร้อนอันเนื่องมาจากภัยหนาว ซึ่งปีนี้ถือว่าพุ่งขึ้นไปในระดับ”หนาวมาก”เมื่อเทียบกับปีก่อนๆ
โจทย์หลักที่เขียนไว้ก่อนเดินโครงการคือ อยากไปช่วยเหลือคนที่เดือดร้อนจริงๆ นั่นหมายถึงจุดหมายปลายทางที่อยู่ลึกห่างจากความเจริญ ซึ่งจะทำให้การนำข้าวของเครื่องใช้ต่างๆที่ประชาชนบริจาคฝากมา สามารถบรรลุถึงวัตถุประสงค์อย่างแท้จริง
“บ้านตองหลวง”คือชื่อที่นายอำเภออมก๋อยลิขิตมาให้ เพราะชาวบ้านเดือนร้อนค่อนข้างมาก ประกอบกับทำเลที่ตั้งทีอยู่ลึกไปในป่าประมาณ 35 กิโลเมตรจากตัวอำเภออมก๋อย
ฟังตัวเลขแล้วหลายคนเริ่มออกอาการ”ไม่สบาย”ขึ้นมาทันที เพราะแค่เดินทางไปอมก๋อย บางคนก็เริ่มเบือนหน้า นี้ต้องเข้าป่าอีกหลายสิบกิโลฯ บางคนอาจจะเริ่มหาดอกไม้เอามาเด็ดใบ ปากก็พร่ำพูดว่า”ไป”กับ”ไม่ไป”
โชคดีที่ได้”คุณอิ๋ว”สงวน ลิ้มเล็งเลิศ บิ๊กทบอสแห่งโตโยต้าล้านนา อนุเคราะห์พาหนะเป็นรถยนต์ขับเคลื่อน 4 ล้อให้หลานคัน เพื่อลำเลียงนักข่าวไปบุกป่าและฝ่าดง เพราะเส้นทางที่สำรวจมา สรุปได้คำเดียวสั้นๆว่า
ถ้าจะไปให้ถึงต้อง”ขับเคลื่อน 4 ล้อ”เท่านั้น อย่างอื่น มิต้า......ไม่
เส้นทางหฤโหดแค่ไหน ขออนุญาตินำมาขับขานเล่าให้ฟังวันหน้า นำร่องแค่ว่าเจอทางขึ้นเขาบางโค้ง”พลขับ”ต้องจอด”ทำใจ”ว่าจะขึ้นหรือไม่ ก่อนสวดนะโม แคล้วคลาด แคล้วคลาด กันทั้งรถ
ขบวนไปถึงบ้านตองหลวงตอนเย็นย่ำประมาณ 5 โมงกว่าๆ ก้มลงมองนาฬิกา ออกสตาร์ทจากตัวเมืองเชียงใหม่ตอน8 โมงเช้า รวมเวลาเบ็ดเสร็จเขียนเครื่องหมายเท่ากับเวลาเดินทางรถทัวร์จากเชียงใหม่ไปกรุงเทพ
เชียงใหม่-อมก๋อย-บ้านตองหลวง บนแผนที่ใกล้นิดเดียว แต่ความเป็นจริงไกลจนคิดไม่ถึง
ตกกลางคืน เด็กๆก็ออกมาแสดงการละเล่นให้ดู เพื่อตอบแทนน้ำใจจากคนเมืองทั้งหลายที่มาช่วยเหลือพวกเขา มองเห็นเด็กตัวเล็กๆออกมาเต้น ออกมาระบำให้ดู เห็นแล้วเหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างมาจุกอยู่ที่คอหอย
หลับตานึกภาพ”คนเมือง”ทั้งหลาย เมื่อไปถึง แต่ละคนกางเต๊นท์ หยืบเสื้อหนาวออกมาใส่ บางคนใส่ 2 ตัว บางคน 3 ตัว หัวก็ใส่หมวกคลุมมิดชิด ผ้าพันคอพันจนหนา อยู่ข้างนอกมองเข้ามาที่กองไฟ เหมือนมีบรรดาหมีแพนด้ากลุ่มใหญ่นั่งสุมไฟกันอยู่
ในขณะที่เด็กตัวเล็ก ใส่เสื้อ”ผ้าดิบ”ผืนเดียวคลุมร่าง ไม่ต้องบอกว่าลมหนาวที่คนเมืองกรุงอยากสัมผัส จะทำร้ายพวกเด็กๆเหล่านี้สาหัสแค่ไหน
ผมเริ่มรู้สึกว่าชีวิตที่ผ่านมา ตัวเองโชคดีมากแค่ไหน ที่มีโอกาสมากมายกว่าเด็กเหล่านี้หลายพันหลายหมื่นเท่า
ถ้าใครที่เบื่อหน่าย ท้อแท้กับชีวิต ตะโกนโทษฟ้าดินที่ไม่ยุติธรรมกับชีวิตของตัวเอง
ขอแนะนำว่าลองไปแจกผ้าห่มที่บ้านตองหลวงซักครั้ง รับรองว่า”วิธีคิด”เกี่ยวกับชีวิตจะดีขึ้น
กุนซือ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น