ได้รับจดหมายไฟฟ้า(อี-เมล์)จากเพื่อนคนหนึ่ง อ่านเสร็จแล้วต้องรีบเอามาบอกต่อ เพราะถือเป็นข้อเตือนใจสำหรับเยาวชนรุ่นหลังๆ ให้เห็นถึงความรักของบุพการี
เพราะโลกเปลี่ยนเร็วสังคมของเด็กกับผู้ใหญ่ โดนแยกห่างออกจากกันมากว่าในอดีต เด็กสมัยนี้เวลามีปัญหา ก็มุ่งหน้าไปหาเพื่อนเพื่อปรึกษา แทนที่จะเข้ามาพ่อแม่ คำปรึกษาที่ได้ก็เลยออกนอกลู่ นอกทาง เห็นกันอยู่บ่อยๆ
“น้าหมู” พงษ์เทพ กระโดนชำนาญ หลายคนบอกว่าเป็นนักดนตรี บางคนบอกว่าเป็นนักเขียน แต่น้าหมู บอกว่าตัวเองเป็นเพียง”กวีศรีชาวไร่” หยิบเรื่องราวมาร้อยเรียง เพื่อบอกกล่าวสังคม แต่ละเพลงที่เขียนที่แต่ง ก็มันจะมี”ที่ไป ที่มา”อยู่เสมอ เพลง”ลิงทะโมน”ก็เป็นบทเพลงๆหนึ่งที่”น้าหมู” ประสพกับตัวเอง อ่านเสร็จ ร้องตาม ก็ต้องบอกว่า เพลงนี้น่าจะเป็นเพลงที่เตือนใจเยาชนทั้งหลายให้ตระหนักว่า ความรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือความรักที่พ่อแม่ มีให้กับลูก
เล่ากันว่า สมัยก่อน”น้าหมู”หรือคุณพงษ์เทพ กระโดนชำนาญ...ศิลปินเพลงเพื่อชีวิตแกอยู่ในป่า...กับเพื่อน 5 – 6 คน...ทุกวันก็จะเปลี่ยนเวรกัน...ล่าสัตว์ป่า...มาทำอาหาร... วันหนึ่ง...เป็นเวรของคุณพงษ์เทพแกก็คว้าปืนยาว...สะพายบ่า...เดินเข้าป่าไป...อาหารโปรดของคุณพงษ์เทพ...คือแกงเนื้อลิง...พอเดินเข้าป่าไปได้สักพัก.เห็นลิงตัวหนึ่ง...นั่งอยู่บนต้นไม้...หันหลังให้..แกก็รีบยกปืนประทับบ่า...ยิงเปรี้ยง...ไปที่ตัวลิง.. เหตุการณ์แปลกประหลาดได้เกิดขึ้น...ปกติ...ลิงพอถูกยิง...จะหล่นตุ๊บ...จากต้นไม้ทันที...แต่ลิงตัวนี้...นั่งจับกิ่งไม้เฉย...ไม่หล่นลงมา...จะว่ายิงไม่ถูก...ก็ไม่น่าเป็นไปได้...เพราะคุณพงษ์เทพ...แกยิงปืนแม่น...ระยะแค่นี้เป้าใหญ่ขนาดนี้...ไม่พลาดแน่นอน... ในขณะที่กำลังสงสัยอยู่นั้น...ลิงตัวที่ถูกยิง...ร้องโหยหวน...เสียงดังมาก... ฝูงลิงที่แยกย้ายกันออกหากินอยู่บริเวณใกล้ ๆ...วิ่งแห่กันเข้ามาหาลิงตัวที่ถูกยิง...แล้วร้องโหยหวน...เหมือนกันหมด... แกตกใจ...ยืนตกตะลึง...ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...สักครู่...ลิงตัวที่ถูกยิง... โยนวัตถุเล็กๆ...สีดำ ๆ..ชิ้นหนึ่ง...ให้กับลิงตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด...แล้วก็หล่นตุ๊บ...ลงมาจากต้นไม้...คุณพงษ์เทพ...รีบวิ่งไปดู ลิงถูกยิงเข้าที่หลัง...ทะลุหน้าอก...เลือดแดงฉาน..เต็มตัว... คุณพงษ์เทพเห็นแล้ว...ต้องเบือนหน้าหนี...ลิงที่ตกลงมา...เป็นลิงแม่ลูกอ่อน...ขณะที่ถูกยิง...เธอกำลังให้นมลูก...ลูกตัวน้อย...กำลังดูดนมอย่างมีความสุข...ทันทีที่ถูกยิง... ถ้าเป็นลิงตัวอื่น...จะหล่นตุ๊บ...ลงจากต้นไม้..แม่ลิงตัวนี้...ยังหล่นไม่ได้...ยังตายไม่ได้..เพราะเธอยังมีภารกิจใหญ่หลวงที่ต้องทำ...คือ...รักษาชีวิตลูกน้อย...ให้พ้นอันตราย... เธอกัดฟัน...โหนกิ่งไม้ไว้...แม้จะเจ็บปวดแทบขาดใจ...มองดูเลือดที่ไหลหยดเป็นทางด้วยความตกใจ...พยายามรวบรวมพละกำลังที่ยังพอมีเหลือทั้งหมด...ตะโกนสุดเสียง...ร้องเรียก...ฝูงลิงเข้ามาใกล้ๆแล้วก็ฝากฝัง...ให้เลี้ยงลูกน้อยแทนเธอ หลังจากโยนลูกให้จ่าฝูงแล้ว...มองดูลูก...ถูกพาไปจนลับสายตาแล้ว..แน่ใจว่า...ลูกปลอดภัยแล้ว...จึงหลับตา...แล้วหล่นลงมา...ตาย...คุณพงษ์เทพ...ก้มมองหน้าลิง...แล้วร้องไห้...เพราะที่เบ้าตาลิง...มีหยดน้ำตาใสๆ.กำลังไหลริน.. น้าหมู แกรีบเดินกลับที่พัก...เอาปืนไปเผาทิ้ง...ไม่ยอมออกล่าสัตว์อีกเลย...ตลอดชีวิต..และภาพความรักที่ยิ่งใหญ่...ของแม่ลิง...ที่มีต่อลูกน้อย... อ่านถึงบรรทัดนี้ เริ่มเห็นภาพคุณค่าของความรัก...ที่แม่...มีต่อลูก บางคนคิดถึงแม่ เมื่อถึง”วันแม่แห่งชาติ” บางคนต้องรอให้เคว้งคว้าง ถึงได้นึกออกว่ากลับมาซบอกพ่อกับแม่ เป็นเรื่องที่ดีที่สุด
ผมอ่านเรื่องราวของ”แม่ลิง” เสร็จเลยต้องรีบบอกกับตัวเองว่าจากนี้ต่อไป ไม่ต้องรอให้ถึงวันสำคัญแล้วค่อยแสดงความรักต่อพ่อกับแม่
เริ่มจากนี้เป็นต้นไป พ่อกับแม่มีไว้เพื่อ..........รักทุกวัน
กุนซือ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น