ตั้งแต่คริสต์มาสจนถึงปีใหม่ที่ผ่านมา ถือว่าผมใช้”ร่างกายเปลือง”พอสมควร เพราะเพื่อนฝูงที่อยู่ต่างจังหวัดทยอยขึ้นเหนือมารับลมหนาวกันเป็นทิวแถว ดังนั้นหมายกำหนดการ”เลี้ยงดู ปูเสื่อ”จึงยาวเป็นหางว่าว
ผมเองยื่นขอเสนอเพื่อนๆที่มาเที่ยวว่าขอ”เลี้ยงดู ปูเสื่อ”ในระบบ”อเมริกัน แชร์” สาเหตุเพราะ”เงิน”ที่เชียงใหม่ ถูกกว่า”เงินกรุงเทพ” เวลากินเหล้า เที่ยวราตรีที่เชียงใหม่ ถ้าระดับความสนุกเท่ากัน รับรองว่าที่เชียงใหม่ราคาถูกกว่าเยอะ ราคาความสนุกแถวกรุงเทพต้องเอาเลขสอง มาคูณ ถึงจะได้ตัวเลขค่าใช้จ่ายที่แท้จริง
วันคริสต์มาส อีฟ ที่ผ่านมา ผมนัดเพื่อนพ้อง น้องพี่ เจอะเจอกันที่ร้านกู๊ดวิว ย่านริมแม่น้ำปิง
เผอิญไปถึงก่อนเวลา เลยตัดสินใจยังไม่นั่งโต๊ะ เบนเข็มไปนั่งหน้าบาร์ แทน เพราะการที่ผู้ชายวัยฉกรรจ์ตอนปลายแบบผม ถ้าเดินดุ่มๆเข้าไปนั่งคนเดียว คนที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆจะเริ่มซุบซิบ นินทาได้แค่ 2 ประเด็น
คือ ออกแนว”ป๋า”ที่มานั่งรอเด็ก กับอีกประเด็น คืออายุปูนนี้แล้ว ยังไม่มีใครคบ
ไม่ว่าจะโดนประเด็นไหน สุดท้ายก็”บาดเจ็บ”เหมือนกัน ทางออกที่ดีที่สุดคือ นั่งรอหน้าบาร์ รอเพื่อนมา แล้วพาเหรดไปนั่งโต๊ะพร้อมกัน
เซฟทีคัท ตัดก่อนตาย เตือนก่อนวายวอด
หย่อนก้นนั่งเก้าอี้หน้าบาร์ปุ๊บ ผมรู้สึกถึงรังสีบางอย่างแผ่เข้ามาจู่โจมแบบฉับพลัน
เหลียวหน้าไปมอง เห็นฝรั่ง 2 คนชายกับหญิง ที่นั่งก่อนล่วงหน้า ส่งสายตาในความหมายประมาณว่า ” Hi ยูกับไอ เดี๋ยวเราคุยกัน”
ไม่ทราบเป็นเรื่องธรรมชาติของฝรั่งที่มาเมืองไทยหรือเปล่า ที่ต้องใช้เวลากลางค่ำ กลางคืน ตระเวนไปตามร้านเหล้าต่างๆ เพื่อหาคนไทยซักคน ที่ภาษาอังกฤษไม่ค่อยแข็งแรง เป็นเพื่อนสนทนา
ผมเองมีสัญชาติญาณของ”เสือ”ติดตัวมาตั้งแต่เด็ก พอเวลาที่มีภัย เข้ามาใกล้ตัว ต้องพยายามดิ้นรนในจุดอับ หาทางรอดให้ได้ วิธีเดียวที่ทำได้ตอนนั้นคือ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พลิกโน่น ดูนี่ เช็คข้อความบ้างถึงแม้ว่า inbox จะไม่มีข้อความก็ตาม
แต่รังสี “คอนเวอร์เซชั่น” ยังไม่ยอมจางหาย ผมต้องรีบใช้ไม้ตาย”เล่นเกมมือถือ” เพื่อส่งสัญญาณอีกครั้งว่า”อย่ารบกวน ต้องการใช้สมาธิ”
เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือ”ไม้ตาย”ยังมีฝรั่ง พี่แกไม่สนใจว่าผมจะก้มหน้าเล่นเกมส์ ชะโงกหน้าเข้ามาประมาณว่า ถึงเวลาแล้วที่ยูกับไอต้องสนทนากันแบบทางการซักกะที
สะกิดไหล่ ถามว่าโทรศัพท์ยี่ห้ออะไร สวยดี แล้วทำอะไรได้อีกบ้าง ฯลฯ มาเป็นชุดครับ
พ่อสอนว่า ถ้าหลังพิงฝา ก็ต้องเดินหน้าสู้ตายหละครับ งานนี้ไปตายเอาดาบหน้า คุยก็คุย แต่ข้อดีของการพูดภาษาอังกฤษในเมืองไทยคือ พูดง่ายกว่าเดิม เพราะฝรั่งจะเอียงคอตั้งใจฟัง พูดผิด พูดถูก ฝรั่งก็จะพยายามเดาว่าเราพูดว่าอย่างไร
ต่างจากเวลาไปเมืองนอก เวลากระเหรี่ยงไทยส่งเสียง สำเนียง ผิดเพี้ยน อาจจะเจอกับสภาพ”ฝรั่งเมิน” ทำให้ความมั่นใจหดหาย
ฝรั่งชาย-หญิง หลังจากตะปบผมเป็นเหยื่อได้สำเร็จ ก็เริ่มจำนรรจา เล่าให้ฟังว่า เป็นคนฮอลแลนด์ แดนกังหัน ชอบเมืองไทยที่สุด มาเมืองไทยครั้งแรกตั้งแต่ปี 2001 แต่พอตั้งแต่ปี 2004 ก็เดินทางมาเมืองไทยทุกปี ถามว่า ทำไม
ปรากฏว่าทั้งคู่ อยู่ในเหตุการณ์ สึนามิ ที่ภูเก็ตครับ เลยประทับใจในน้ำใจของคนไทยตั้งแต่บัดนั้น เพราะบาดเจ็บนอนอยู่โรงพยาบาล คนไทยก็เข้ามาดูแล เด็กๆคนไทยก็มาร้องเพลงให้ฟังข้างเตียง เผื่อให้คลายความโศก ฯลฯ
รวมๆแล้ว เหตุการณ์ สึนามิที่เมืองไทย ได้สร้างชื่อให้คนไทยในสายตาคนต่างชาติอย่างมากมาย
คืนนั้นกลายเป็นฝรั่ง”ยอวาที”ให้ฟังเกือบชั่วโมง ผมเองในฐานะคนไทยฟังๆดูแล้วเริ่มรู้สึกตัวเบา ลอยขึ้นไปทีละนิด ละเมอประโยค”อภิเชษฐ”ไปเกือบสิบครั้ง
คนไทยใจถึงอย่างเราๆท่านๆ เวลาฝรั่งยกยอเราขนาดนั้น ต้องมีการตอบแทน ผมบอกด้วยเสียงหนักแน่ให้กับฝรั่งทั้งคู่ว่า
“ ฟุตบอลโลก 2010 ผมจะเลิกเชียร์บราซิล หันมาเชียร์ฮอลแลนด์ให้เป็นแชมป์โลก”
ให้มันรู้เสียบ้างว่า น้ำใจคนไทยนั้นยิ่งใหญ่ขนาดไหน
กุนซือ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น